Je gevoel, het gevoel, een gevoel, gevoelig. Een raar woord, soms een mooi woord en heel soms zelfs een vervelend woord. Ik ben zelfs van mening, dat je een wedstrijd kan winnen met je gevoel. Iedereen traint hard en is gemotiveerd, maar het gevoel in de wedstrijd is vaak doorslaggevend.
De laatste weken heb ik zowel een positief als negatief gevoel gehad. Eind september had ik nog een zeer pijnlijk gevoel in mijn benen, toen stond ik opeens te rekken langs de kant tijdens de Dam tot Damloop om de kramp eruit te krijgen. Anderhalve week later was mijn gevoel warm en dan weer koud, twee dagen op bed en veel slapen, terwijl ik in hartstikke goed vorm was.
Positief werd het weer in de week voor Groningen. Een wedstrijd waar ik altijd naar uitkijk. De schone lucht uit het Noorden doet mij goed. De afstand van 6 kilometer en 432 meter is kort en overzichtelijk. Het niveau was goed, maar niet goed genoeg voor een super uitslag. Ik moest het met een zesde plek en een tijd van 18.42 minuten doen.
Een rustweek volgde, drie dagen niet lopen en veel slapen, dat zal een gevoel geven van rust en kracht. De laatste loop van het Toyota Schouten loopcircuit stond gisteren op het programma, met een aantrekkelijke premie op het parcoursrecord, op het laatste moment besloten om te starten. Zonder gevoel en verwachting naar Gorinchem gereisd. Lars Gerritsen was zo vriendelijk om mij de eerste 5 kilometer te hazen. Die 30.37 is te doen! Mijn lichaam voelde uitgerust en na drie dagen niets doen, had ik gewoon heel veel zin om hard te rennen!
De inschrijving, tijdens de overhandiging van mijn startnummer werd er gelijk even meegedeeld dat ik mag strijden met een Ethiopiër. Nu is het natuurlijk niet zo dat alle Ethiopiërs hard kunnen lopen, maar deze jongeman zal hier vast voor een reden zijn. Hoe goed is hij? Hoe hard kan hij? Waar komt hij vandaan en hoe weet hij van die premie? Veel vragen en het gevoel van spanning nam met de minuut toe.
Na de inloopronde kwam Lars naar mij toe. Ik heb voor je besloten zei hij, wat er ook gebeurt, ik loop de eerste twee kilometer gewoon in 6 rond, of die Afrikaan nu keihard start of niet.
Een gevoel van rust kwam over mij heen. Gewoon genieten, hard lopen en je kunstje doen.
Zo geschieden, Lars liep perfect op tempo en de beste man uit Afrika kreeg het bij 3 kilometer al zwaar. Even een versnellinkje Lars, zei ik en hij moest eraf. Bij 4.5km hielt Lars het voor gezien. Doorkomst op 5km in 14.50 minuten en het voelde allemaal zó makkelijk. Mijn benen kunnen alles aan, ook tegen dat kleine beetje wind. Ik bleef kilometers lopen van onder de 3 minuten, weer één en weer één. Mijn gevoel van trots en euforie groeide, bijna bij de finish, de klok stopte op 29.37 minuten, een verbetering van het parcoursrecord wat al 18 jaar in de boeken stond, maar het mooist gevoel moet nog komen.
De finish over en daar staat ze. Voorheen altijd alleen, maar nu samen. Mijn vrouw, die vrouw die deze zomer mama werd. Mama van een prachtige dochter, mijn dochter. Een blik op dit kleine meisje, ze tovert een lach op haar stralende gezicht. Dat gevoel, het beste gevoel, een gevoel van liefde! Daar wil ik ontzettend hard voor lopen!