Mensen ik geef het toe, ik ben verslaafd en zit aan de doping. Niet dat ik zakken bloed heb liggen of verschillende pillen slik, nee. Ik ben verslaafd aan endorfine, een stofje dat je lichaam zelf aanmaakt, waar je blij van wordt en als je maar lang genoeg door loopt zelfs het zogenaamde runners high kan bereiken. Onderzoek wijst uit dat het stofje na ongeveer 11 minuten bewegen wordt aangemaakt, maar de afgelopen weken heb ik het gevoel dat het bij mij al na 11 seconde werkt.
Zoals op mijn website te lezen is, heb ik in voorbereiding op het wegseizoen, veel wedstrijdjes meegepakt en hier en daar wat haaswerk verricht. Dingen die antwoord op de vraag geven; waarom ben ik met de atletieksport begonnen? Omdat ik het ontzettend leuk vind en plezier aan beleef. Dat moet altijd de basis zijn om te gaan bewegen, of dit nu gebeurt op topniveau of 2 keer in de week een blokje om het huis is. Plezier is het allerbelangrijkste
Het begon allemaal in augustus met de Seuterloop in ’s Gravendeel. Een 5km op de weg, bestaande uit 4 rondes, alleen maar klinkers, draaien en keren en heel veel publiek. Als winnaar over de meet, mijn eerste stoot endorfine in dit verhaal. Daarna hazen tijdens de trackmeeting in Utrecht. In de eerste serie voor Ester uit Oeganda, een serie pauze en daarna weer aan de bak voor Roos Blokhuis, die een meeting record liep, endorfine! Datzelfde weekend, starten in de Tilburg Ten Miles, niet voor mezelf, maar als tempomaker voor Galen Rupp. Wie kan dat nu zeggen, Galen Rupp! Tweevoudig medaille winnaar op de Olympische Spelen en die moest mij gewoon volgen, alleen het idee al geeft mij een meer dan blij gevoel. Startschot op zondag, tempo 2.46 de kilometer. Eerste kilometer, op de seconde, WAUW! Tweede op de seconde, !endorfine…! en raad eens, de derde kilometer precies 8.18 minuten en de benen voelde nog goed. Een fantastische ervaring dit smaakt naar meer.
Na de euforie, richting mijn favoriete bestemming in Nederland. Drenthe! Fijne mensen, rustig en een schitterende locatie om te trainen. Bosrijk, af en toe een ree en je ruikt de natuur. De omvang werd vergroot, na de 5km in Varsseveld die bijzonder hard ging ‘14.20 minuten’, een derde plek en weer een endorfine gevoel, stond de Dam tot Damloop op het programma. Een wedstrijd van A naar nog Beter, nog nooit gelopen en ik keek er naar uit. Zelf verzekerd stond ik afgelopen weekend aan de start. Mede dankzij Jan Visser die mij vrijdag avond de laatste injectiespuit met endorfine had toegediend. Door hem te hazen pakte hij het clubrecord op de 1000 meter met 9 honderdste.
Ge-wel-dig!
Het startschot, ik zat er gelijk goed in. Er was gewaarschuwd dat er altijd hard gestart werd, maar dit keer niet. Ik genoot en wilde eigenlijk voor de gein gaan juichen toen ik als eerste de IJ-tunnel uit kwam zetten, ik hield me in. Niet veel later de eerste versnelling van teamgenoot (zelfde coach) Joshua Cheptegei, de groep dunde uit en Khalid Choukoud en ik waren de enige twee Nederlanders die mee konden. Bij 4km nog een versnelling, dit ga ik niet trekken en liet mij terugzakken naar de tweede groep. De eerste 7km zaten er al op en heb het gevoel dat ik aan het inlopen ben. 10km doorkomsttijd 30.15 minuten. De finale begint en ik ben er klaar voor. Bij 11km werd er hard versneld, ik zetten aan en BAM! Kramp, in beide bovenbenen, daarna nog 4 keer stilgestaan om te rekken en mijn benen los te gooien. Met een kleine looppas kunnen finishen in 51.15 minuten.
Misschien is het niet te geloven, maar toch heb ik ontzettend genoten en heb ik mijn stoot endorfine tijdens de wedstrijd meer dan genoeg mogen ontvangen. Het voelde tot het 10 kilometerpunt zo lekker, ik danste over het asfalt, alles was een waas. Runners high? Jazeker!