Zoals Erben Wennemars zijn tweets vaak begint: zaterdag 9 juni 2018, gewicht 62.6kg, lengte 1.87 meter en ik ga vanavond een 10.000 meter lopen. Dat waren de feiten op de dag van de Gouden Spike. Het Nederlands Kampioenschap, waar ook een ticket te bemachtigen was voor het EK in Berlijn. Eisen: Nederlands kampioen en een tijd onder de 28.55 minuten. Kortom twee doelen en gezien de trainingen was dit niet onmogelijk. Nu maandag 11 juni 2018 weten we dat het anders is verlopen.
DNF, did not fail. Ik ga u mee terug nemen naar januari 2017. De planningen waren gemaakt voor het komende jaar, misschien is de marathon wel een optie was de gedachten, dat werd getest met 2 maanden trainen in Portugal. Ik zat daar met bevlogen en welgetrainde marathonlopers. Ik deed alles wat zij deden. Over de 600km in drie weken, stoer! Wat uiteindelijk resulteerde in slechte prestaties, lichtelijk overtraind en het ergste, geen plezier meer in het lopen. In april besloten om het hele seizoen te schrappen en pas weer wedstrijden te doen als ik hier zin in had. Dit was helaas van korte duur, na wat haaswerk en plaatselijke wedstrijdjes, raakte ik geblesseerd aan mijn voet. Begin oktober dacht ik helemaal hersteld te zijn, dit werd bekroond met een derde plek tijdens de 4 mijl van Groningen. Dit was toen mijn laatste wedstrijd van 2017.
De zin was terug, de drive ook, nieuwe doelen in het vooruitzicht, maar er ging iets goed fout in mijn voet. Na drie weken aanmodderen gaf de MRI -scan de uitslag. Stressfractuur in mijn os cuneiforme laterale (botje in mijn voet), conclusie 6 weken niet lopen. Niets, nada, noppes!
Eerste kerstdag mocht ik weer beginnen, helemaal opnieuw, met 5x1minut. Eind januari zat ik op een rustig uurtje. De maanden februari en maart werd er verder uitgebouwd, om redelijk fit af te reizen naar Albuquerque. Daar fantastisch kunnen trainen en drie niveaus beter geworden. Op 10 mei was het zover, mijn eerste wedstrijd sinds 8 oktober, een 3000 meter. Ik genoot met volle teugen, werd geklopt in de eindsprint, maar het maakte mij niet uit. Ik vond het geweldig.
Een paar trainingswedstrijden verder, stond ik afgelopen zaterdag om 20.25uur aan de start. Gespannen, maar met vertrouwen, ik had er gewoon zin in. Ik ga het gewoon doen! Kampioen worden en dat EK limiet binnen harken. Kilometer één, easy! Twee,lachend! Zijn we al op drie?! Vier, blijven plakken! Vijf, er wordt geschoven in de wedstrijd, wees attent, het gaat er nu om. Opeens die druk, er kwam nog iemand voorbij en weer één. Ik voelde mijn benen niet eens en liet mij steeds verder terug zakken. Ik kan het niet. De kopgroep liep bij mij weg. Mijn gezicht stond op janken. Hadden mijn benen het zwaar? Nee, nog geen eens, maar mijn hoofd des te zwaarder. Bij zeven kilometer riep Addy, dit heeft geen zin, stap maar uit. (zie foto) ik liep nog 300 meter door, met héél véél gedachten en stapte uit.
Honderden vragen gingen door mijn hoofd. Maar er kwam geen woord uit. Is de focus niet goed? Leef ik wel voor mijn sport? Mis ik de bevlogenheid van vroeger? Kan ik mijn vinger erop leggen? Ik denk het niet. Voor het eerst in mijn leven een DNF en dat tijdens een NK. Ongelooflijk!
Nu ruim twee dagen verder, heb ik mijn eerste duurloopje alweer gedaan. Het voelde heerlijk. Wat is de hardloopsport toch mooi. Mijn gedachtes gaan en ik concludeer dat ik van ver ben gekomen. Het proces is het mooiste en soms horen dit soort dingen daar ook bij. Heb ik gefaald? I DID NOT!